Er wordt geschoven met stoelen. Ik kijk op en zie de mensen om heen opstaan, ze staren richting een straathoek. Onbewust hoorde ik ook iets van een knal, maar dichtbij leek het niet. Ik zie ook niets dat duidt op ellende, maar hoor wel veel sirenes. Mensen mompelen wat, maar ik zit met mijn hoofd heel ergens anders en begrijp niet wat ze zeggen. Als ze gaan zitten en verder eten, duik ook ik weer in mijn werk.
Werken op een terras in Tel Aviv
Ik zit met mijn laptop op een druk terras in Tel Aviv, op de kruising van Bograshov en Tsefat. Dat bruisende plekje is een minuut lopen van mijn appartement. Net als het beroemde Plein Dizengoff. Je vindt hier een bonte verzameling van eettentjes, bars en buurtwinkeltjes. En in het grote overdekte winkelcentrum elke merkwinkel die je maar kunt voorstellen. Maar een deadline maakt dat ik weinig aandacht heb voor mijn omgeving.
Het is 2003 en ik ben digitaal troubleshooter voor een telecombedrijf. Een half jaar eerder is de grootste telefoonmaatschappij ter wereld failliet gegaan en als gevolg daarvan is de internationale afwikkeling van het afrekenen van belminuten een totale chaos. Ik ben ingehuurd om links- of rechtsom boven water te krijgen hoeveel belminuten mijn opdrachtgever verschuldigd is aan de curator die het faillissement beheert. Daarvoor moet ik data halen uit allerhande versleutelde databases en die zien te matchen met de cijfers die we zelf hebben. Het saaie werk stemt me niet vrolijk en de klapperende wifi-verbinding van de koffietent helpt ook niet.
Handjeklap met belminuten
De financiële afwikkeling van belminuten is een soort uitruil tussen telefoonmaatschappijen, handjeklap zo gezegd. Grote posten worden tegen elkaar weggestreept en omdat marges enorm zijn tellen kleine bedragen helemaal niet. Het is een doorlopend geautomatiseerd proces, zonder al te veel toezicht. Jaren ging het goed, tot de spin in het web omviel. De curator kreeg als opdracht om zoveel mogelijk geld op te halen bij gebruikers van belminuten en dus kregen alle telefoonmaatschappijen wereldwijd een factuur. Omdat er geen inzicht is in de precieze hoogte van de bedragen pakte de curator het pragmatisch aan. Hij rangschikte de klanten op basis van omzet en maakte drie groepen: klein, middel en groot. En daar bedacht hij een keurig factuurbedrag bij. Mijn opdrachtgever viel in de categorie “klein” en kreeg een factuur van “slechts” een half miljoen euro.
Uit de gegevens die ik her en der op een nette manier uit de diverse databases heb gehaald, maak ik op dat we rond een ton moeten betalen. Daar tegenover staat bijna tienduizend euro die de moloch schuldig is aan ons. Netto is onze schuld dus geen half miljoen, maar net negentigduizend euro. Ik lever de cijfers met onderbouwing aan bij de financieel directeur. Die maakt een rapport, dat hij stuurt naar de curator met verzoek om een juiste factuur. Die curator gaat niet akkoord, dus dreigt een rechtszaak.
Call Detail Records
Deze middag ben ik dus weer druk met saai werk ter voorbereiding op die rechtszaak. Ik wil uit de bestanden de exacte registratie halen van de gesprekken en SMSjes. Dus de lengte van gesprekken in detail tot ver achter de komma. Internationaal bellen is schreeuwend duur, dus iedere halve seconde is letterlijk geld. Die informatie vind ik in de Call Detail Records (CDR). Als ik die heb, dan kan ik die matchen met onze CDR’s en dan kan ik aantonen wat de exacte schuld is. Die CDR’s zijn niet heel eenvoudig te vinden, zeker niet als de andere partij (zie noot) niet meewerkt. Ik ben dus op een wat “minder nette manier” op zoek naar data.
En ik vind wat ik zoek. Match de data en constateer dat we geen 90K schuldig zijn, maar tachtigduizend euro. Daarbij heb ik nog een onduidelijk restpostje van zestienduizend euro die ik voor het gemak ook maar op die hoop gooi. Als een curator niet precies hoeft te zijn, dan ik ook niet. We zijn dus vierenzestigduizend euro schuldig aan die telco. De curator kan onze waarheid niet weerleggen en stuurt een creditnota, de rechtszaak is van de baan.
Bom in een bus
’s-Avonds zie ik op het nieuws dat er een bus is opgeblazen. Er zijn tientallen slachtoffers. Ik video-chat met mijn man – toen nog vriend – die even voor werk in Nederland is. We hebben het over werk, eten, het weer en familiezaken. Niet over de bom in de bus. We zitten middenin de 2e intifada, dus bloedige aanslagen is de dagelijkse realiteit waar we zo min mogelijk over praten.
Zojuist, op 14 oktober 2025 lees ik dat de terrorist die verantwoordelijk was voor die aanslagen op diverse bussen onderdeel is van de ruil om de gijzelaars terug te krijgen uit Gaza. Israël moet honderd van dit soort criminelen vrijlaten om één getalenteerde pianist uit de tunnels te halen. Waarom trekt niemand hier een rode lijn?
Noot: het telecomconcern WorldCom ging failliet nadat er een groot boekhoudschandaal ontdekt werd. Het is één van de grootste faillissementen ooit. Ik was wereldwijd vast niet de enige inhuur die op onorthodoxe wijze data moest zien te achterhalen. Telefonie als dienst leed er niet onder, maar de manier van internationaal afrekenen (en de controle erop, inclusief balansposten) zou nadien voor altijd anders worden.