Ik ben mijn eigen weg

In Polen volg ik bij Olga Szwajgier een specialistische stem-workshop. Door een reeks uiteenlopende improvisatie oefeningen is ze in staat haar eigen stem met twee octaven uit te breiden. Dat improvisatie aspect en het eindeloos ontdekken passen bij me. Ze is 81 jaar oud als ik bij haar in Warschau in “de klas” zit. Ik heb diep respect voor Olga.

Zij werd geboren in de tweede wereldoorlog en groeide op onder het communistische regime. Ze mocht niets, maar ging gewoon haar eigen gang. Ze studeerde op het conservatorium en werkte na sluitingstijd tot diep in nacht aan haar stem. Het was een periode van eindeloos oefenen en ontdekken. Dat is ook de kern van haar methodiek: geloof in jezelf, train en zing voor jezelf. Je kiest aan het begin de workshop één van haar motto’s of mantra’s en daar ben je dagen mee aan het werk. Ik kies “Ik ben mijn eigen leraar. De weg wordt afgelegd door wie hem bewandelt. Ik ben mijn eigen weg.”

De workshop is midden in een woonwijk, zo’n typische oostblok-wijk met veel flats van 5 verdiepingen hoog. Tussen de flats vind je speelplaatsen, kleine parkjes met eindeloos veel looproutes. De wijk doet me denken aan Kharkiv, toen ik bij mijn oma woonde. De Polen die ik er tegenkom kunnen net zo goed Oekraïeners zijn, ze geven me het gevoel door mijn kindertijd te lopen.

Gayropa

Je merkt aan alles dat Polen veel doorstaan heeft. De bevolking is trots op haar traditionele waarden en de veiligheid die daardoor geborgd wordt. Maar ze zijn ook warm en gastvrij, en dat geldt ook voor de politie en conducteurs in het openbaar vervoer. Het is een schril contrast met Rusland waar ik net voor Corona voor het laatst was. Daar moesten we ons als “bezoeker” registreren en werden we bijzonder onvriendelijk, zelfs vijandig, behandeld. Waar Rusland niets wil weten van van “Gayropa”, is Polen een gezond Europees land met harde werkers en vrije geest.