In een taxi hobbel ik met mijn half-zus door nachtelijk Jerevan, de hoofdstad van Armenië. We zijn hier om een paar dagen door te brengen met onze Russische vader. De moeder van mijn halfzus komt uit Wit-Rusland en is ernstig ziek. Onze vader haalt haar op en samen reizen ze naar Jerevan. Dat Armenië voor ons allen visumvrij te bereiken is, maakt het de ideale ontmoetingsplek.
Voor het eerst in ruim zes jaar zie ik mijn vader. De lockdowns maakte reizen een tijdje onmogelijk en daarna viel Rusland op een zeer brute manier mijn geboorteland Oekraïne binnen. Aangezien ik direct met woord en daad partij koos, was het veiliger voor me om Rusland “even” niet te bezoeken. Het maakte dat ik de begrafenis van mijn oma moest missen, maar ik ben blij dat ik mijn 77 jaar oude vader via deze omweg toch kan omhelzen, al is het maar voor een paar dagen.
We eten met elkaar en brengen traditioneel diverse toasts op het leven uit. En we pakken cadeaus uit die mijn vader nog samen met mijn oma voor ons kocht. We drinken van granaatappels gemaakte wijn uit Armenië bij onze Georgische maaltijd. En sluiten af met Armeense koffie. Voor heel even is de boze buitenwereld met zijn oorlog en ellende ver weg.