Voor een voorstelling bestudeer ik het gedrag van dieren met menselijke trekjes en daarom lees ik The Junglebook, in het Russisch. Schrijver Rudyard Kippling geeft in de verhalen- en dichtbundel op magistrale wijze een gezicht aan alle kanten van het mens zijn, zonder dat iemand zich aangesproken hoeft te voelen. Vroeger, in de USSR, las ik het boek uit 1894 graag.
In één verhaal wordt het mensenkind Mowgli ontvoerd door de “Bander-log”. Deze anarchistische extremisten ballen herhaaldelijk hun vuist dreigend naar de hemel. Dan schreeuwen ze slogans met wilde claims, gevolgd door “vinden wij en dus is het waar.” Vanwege hun krankzinnige en gewelddadige gedrag wil geen ander dier iets met ze te maken hebben en daarom zijn ze de pariah van de wereld.
In het Hindoestaans staat ‘bander’ voor ‘aap’ en ‘log’ voor ‘mens’. Aapmensen noemt Kippling deze losgeslagen bende anarchistische hersenlozen dus.
Ik moet er nog altijd erg om lachen.
De zoektocht van de Witte Zeehond Kotick naar een thuis komt voorbij. Net als de nieuwkomer Rikki-Tikkie-Tavi die moet zien te integreren. De olifantenverzorger Tomaai is natuurlijk van de partij, net als Messua en haar echtgenoot die Mowgli uiteindelijk adopteren.
Ik vind het knap hoe Kippling de zachtheid en het zorgzame, maar ook de barbaarse kanten van de mens laat zien in die veelheid aan korte verhalen en gedichten. Ook het tweede boek (uit 1895) is het lezen waard. Van delen uit die bundels zijn diverse bewerkingen gemaakt en het meest bekende is wellicht de uitvoering van Disney.
Op Internet zoek ik naar een promo van een Jungleboek-uitvoering. Op mijn startscherm vind ik het laatste nieuws van CNN. Onbewust klik ik het aan. Ik zie een stadion met tienduizenden mensen “Dood aan de Joden” schreeuwen, als ze hun vuisten ballen naar de hemel. Deze Bander-log zeggen het, dus voor hen is het waar.