Afgelopen weekend trapten we ons festival-seizoen af. Na jaren theaters wilde ik wat meer straat, net als vroeger. Toen zong ik als tiener met mijn gitaar protestliederen in parken in de USSR. Waar ik overigens herhaaldelijk voor werd opgepakt. Ik hunker naar de sfeer van buiten en de intieme interactie (niet die Sovjet-gevangenis haha). En hoewel ik mijn opwachting zal maken op diverse grote meerdaagse evenementen, gaat mijn hart vooral uit naar kleinschalige festivals, zoals afgelopen week in Winterswijk. Midden in het dorp speelde ik voor een paar honderd toeschouwers die elkaar bijna allemaal kennen. Het voelde alsof ik op een verjaardag of bruiloft speelde.
We genoten intens, maar leerden er ook veel van.
Want anders dan tijdens een theatertour, deel je het podium met andere artiesten. Tijdens je optreden ben je alleen, maar de stage staat vol met versterkers en speakers van gitaristen, een piano en een drumstel. Overal liggen kabels. Je stapt er makkelijk overheen, maar het is lastig manoeuvreren met eenwielers. Zeker op een hoge eenwieler die we voor onze dans gebruiken. De documentatie die we vooraf naar festivals sturen hebben we direct aangepast.
In die rider schrijven we sowieso dat we we liever niet op een podium spelen en een voorkeur hebben voor een vlakke straat. Dan staan we namelijk voor de neuzen van toeschouwers en krijg je een veel intiemere situatie, met veel meer participatie.
Vanuit technisch oogpunt bezien is een festival een gecontroleerde chaos. Ook dat hebben we onderschat. Je moet snel ombouwen, inprikken en gaan. Echt tijd voor een soundcheck is er niet. Onze technische theater-setup schoot in die hoedanigheid tekort, dus daar hebben wij werk aan de winkel.
Maar de kop is eraf en het was heerlijk.